Reisavontuur: De alternatieve Pelechuco-Charazani trek


Fotos bij dit avontuur 
Avonturier(s):Hanke_en_Oscar
Continent:Zuid-Amerika
Land:Bolivia
Aanvang:26 September 2001
Einde:3 Oktober 2001


oensdag 26 september

Om 7 uur in de vroege ochtend vertrekt onze bus van La Paz naar Pelechuco, 11 uur rijden. Samen met Thomas (een zwitser) en Alex (een engelsman) vertekken we vanuit het hostel met de taxi. Gelukkig dat Thomas zo goed spaans spreekt en we dus een keer niet worden genaaid, maar na wat discussie de gewone prijs betalen voor de taxirit naar onze bus. We hebben plaatsen achterin de bus, wat betekent dat we een bumpyritje tegemoet gaan. Als wij al in de bus zitten zijn Alex en Thomas nog wat ontbijt aan het kopen. Tot ineens de bus gaat rijden. Oscar roepen "Senor, dos altro", waarop de hele bus in lachen uitbarst..waarschijnlijk om zijn beroerde spaans alsook om het feit dat bussen altijd een half uur voor vertrek net doen of ze aanrijden. Natuurlijk zijn ze nog op tijd en vertrekken we al hortend en stotend over het zandpad naar het noorden van Bolivia. Onderweg blijven Oscar en ik ons verbazen over de onafgebouwde huizen, de zooi en de varkens op straat. Na enige tijd bereiken we een zeer uitgestrekt oneindig maanlandschap...heuvels vol stof en zand, met af en toe een steen, een lama of een vicunja (zeldzame lama). en altijd aan de horizon de besneeuwde bergtoppen van de Andes. Het doet je wegdromen over het Wilde Westen. En eindelijk duiken we de bergketen in en passeren massieve gletsjers van heel dichtbij, terwijl ons zandpad hoger en hoger de Andes inrijdt. Kleine bergdorpjes passeren we tot we eindelijk Pelechuco bereiken: ons eindpunt. In het enige hostel vinden we een slaapplaats en krijgen we een avondmaal. Deze valt bij mij (Hanke) niet erg in de smaak en met maagkrampen en een beetje misselijk duik ik vroeg mijn bedje in. We besluiten niet meteen de volgende dag al te gaan lopen, maar eerst dit schitterende bergdorpje te ontdekken.

Donderdag 27 september

Tja, en vandaag viert de diarree echt hoogtij. Ik voel me niet slecht, alleen wat slapjes en ren geregeld naar het toilet. Toiletpapier is vandaag mijn grootste vriend, ik draag het overal bij me. Na het ontbijt met soep (?!) gaan we het dorp in met zijn vieren, op zoek naar de nog overgebleven resten van een Incatijdperk, zoals ons is verteld. Het riviertje volgend, komen we al snel op wat terrassen waar een boertje op blote voeten zijn akker aan het afbranden is..waarschijnlijk klaar aan het maken voor een nieuw regenseizoen. Hij wijst ons de weg omhoog. En daar zien we de Incagraven: 3 rechtopstaande platte stenen in een vierkant geplaatst, met daar bovenop een platte steen. Het heeft iets weg van een hunnebed. In de platte stenen zitten allemaal ronde gaten. Echt bijzonder is het niet. Alleen een raar idee, dat hier Incas begraven zijn. We struinen weer terug naar het dorpje en onderweg wordt onze aandacht getrokken door wat spelende kinderen met tollen. Ze draaien een touw om een tol, trekken aan het touw, en de tol vliegt zo de lucht in, waarop ze de tol weer op hun hand opvangen. Heel kunstig!! Oscar moet het natuurlijk ook proberen en bakt er niks van. Toch koopt hij later een tol, en beheerst hij inmiddels het kunstje ook. Ik ga vroeg slapen, als Oscar, Alex en Thomas nog wat door het dorpje kuieren en een kudde biggeltjes vinden bij een groot moedervarken...Schattig! Vrijdag 28 september

Ik spring uit mijn bed, voel me fit en heb zin in de trek, gaan dus. Een trek van 5 dagen door het hooggebergte van de Andes. Over 5 passen van 5000 meter, geen simpele trektocht dus. Na een stevig ontbijt vertrekken we. We klimmen 1500 meter, over een paadje, door ´misty mountains´, want langzaam vullen de wolken de dalen. Over losse stenen kruip ik voetje voor voetje de helling op, op naar de 5000 meter. Aangezien de lucht hier veel dunner is, moet ik veel vaker stoppen om op adem te komen. Dan eindelijk bereiken we de top! Tijd om bij te komen, chocola te eten, water te drinken en met een voldaan gevoel te genieten! Ondanks dat ik zeer vermoeid ben, blijf ik lachen..Wanneer maak je in hemelsnaam zoiets mee, en zit je zo in de ´middle of nowhere´, tussen de meest prachtige bergen? We dalen af over een zeer steil pad, en bereiken nu een landschap vol graspollen en omlaaggevallen stenen, een riviertje stromend door het dal, lama´s en alpacha´s overal en in de verte besneeuwde bergpieken en gletsjers. Na zo´n 7 uur lopen, bereiken we een mooi plekje om de tent op te zetten. Uitgeput slaan we aan het koken..macaroni met soep. Na 10 pindarepen is dit een zeer aangename afwisseling. Oscar heeft zeer lekker wijn meegezeuld uit Pelechuco, en die moet vanavond op. Hij wil niet nog eens 2 liter extra dragen. Voldaan drinken we van de wijn en worden rozig, praten over verschillen tussel nederland, zwitserland en engeland en over amerikanen. Zoals Alex zo mooi zei: Je hebt Ieren, Schotten, Spanjaarden, Portugezen, allemaal aardige lui. Je gooit het allemaal bij elkaar en het verandert in iets verschrikkelijks: Amerikanen. Truste!

Zaterdag 29 september

Dit is duidelijk 1 van de mindere dagen van onze vakantie: Ik word wakker met een enorm brak beroerd gevoel, ren als een gek uit mijn bed om naar de wc te gaan. De diarree is terug, mijn spieren willen niet meer en ik wil het liefst naar huis! Alex en Thomas besluiten verder te gaan, aangezien het er niet naar uitziet dat ik morgen beter ben. Thomas praat nog met wat locals en als het goed is hebben we geluk: Er schijnt een weg te lopen van Ilo Ilo (dorpje vlakbij) naar Charazani. En aangezien er een 'meeting' is voor 'parkrangers', horen we dat er zeker 3 auto´s vandaag omhoog gaan en morgenavond langskomen, waar we wellicht een lift van zouden kunnen krijgen!!! Joe hoe! Dat betekent dat ik waarschijnlijk niet op een ezeltje over bergpassen gezeuld hoef te worden! Oscar zorgde goed voor me en liep tot 2 keer toe naar Ilo Ilo, om daar alvast afspraken te maken voor een mogelijke lift. Helaas, geen succes. Het enige geluk is dat we op een schitterende plek gesetteld zijn, midden tussen gletsjers en bergpieken, op zo´n 4000 meter hoogte.

Zondag 30 september

Ik voel me een stuk beter, en na een duik in een ijskoud gletsjerriviertje ben ik echt klaarwakker. Ik ontbijt met havermoutpap; Oscar krijgt dit niet weg en neemt dus maar weer een pindareep. We besluiten al vroeg de tent in te pakken en richting Ilo Ilo te lopen om daar langs de weg te wachten op een mogelijke lift. Het wachten gaat uiteindelijk 10 uur duren (zonder dat 1 auto ons passeert!), wat een recordtijd voor ons beide is, wat betreft wachten op een lift dan. In de tussentijd spelen we spelletjes , zetten de buitentent op langs de weg omdat het regent, ruilen pindarepen tegen warme aardappels met de plaatselijke bevolking, kijken met Oscars verrekijker naar de weg op zoek naar enig teken van een auto en vallen uiteindelijk half in slaap... Tot plots een luid 'TUUT TUUUUT' ons wekt en we als gekken uit de tent sprinten..een jeep vol parkrangers, en ja, we kunnen mee tot de afslag naar Charazani. JIPPIE!!! Achterin de jeep rijden we door de nacht door de Andes. De maan verlicht de besneeuwde bergpassen als we over zo´n 5000 meter rijden. Af en toe staan er op het zandpad troepen lama´s die niet aan de kant willen. Op de meest onherbergzame plekken staan nog kleine hutjes met strooien daken, waarbij wij ons elke keer afvragen of daar nou werkelijk mensen wonen. Het is een spannende tocht van 4 uur. Om 2 uur in de nacht worden we in een dorpje op de top van een berg afgezet: Amarca: Het meest stoffige dorpje waar ik ooit ben geweest.
Stoffig Amarca
Na onze 'mislukte' trek raakten we al liftend verzeild in het uit ongeveer 10 huizen bestaande Amarca. Gelegen op een onhergbergzame hoogte (>4000 meter) een wel erg melige plek om om 2.00 uur 's nachts aan te komen.

In de loeiende sterke wind proberen Oscar en ik de buitentent op te zetten. Dit lukt uiteindelijk redelijk, maar we kunnen niet voorkomen dat onder het tentdoek door nog stof opwaait en onze luchtwegen vertroebelt. Happend in het stof vallen we enigszins in slaap. Om 5 uur in de ochtend zou vanuit La Paz een bus door dit dorpje moeten komen in de richting van Charazani, waar we Alex en Thomas weer zouden ontmoeten. Nadat Oscar verschillende keren voor niets naar buiten is gestormd als er een vrachtwagen langskwam, geven we de moed op...

Maandag 1 oktober

Na nauwelijks geslapen te hebben staan we rond 7 uur toch maar op, om verlost te worden van het stofbed. Een man op het dorpsplein weet ons te vertellen dat er om 1 uur in de middag een bus langskomt. Dat is in elk geval iets. De man probeert ons nog wat zelfgeweven lamadoeken te verkopen, die zo gruwelijk lelijk zijn en ontieglijk duur, dat het wel grappig is. Voor de rest vertoont het dorpje Amarca nauwelijks enig leven, op wat blaffende honden en weglopende kinderen na dan. De huisjes bestaan voor de helft uit bouwval en de rest uit zandstenen op elkaar gestapeld in een vierkant van 2 bij 2 meter, met een houten deur van 1,5 meter erin. De daken zijn van stro, en in het hele dorp is geen enkele plant of boom of gras te zien. Alles ligt onder een dikke laag stof, en de wind doet nog steeds hard zijn best dit zo te houden. Om de tijd wat te versnellen besluiten we weer een spelletje te doen: kolonisten. Even je gedachten verzetten. We breken de tent af en gaan voor de verandering achter een huisje uit de wind zitten, met uitzicht over een enorm dal, vol meren met lama´s, herders, bergen, zo ver als je kan kijken. De zon schijnt volop en voor het eerst krijg ik een echt vakantiegevoel, ondanks onze brakke situatie. Voor het eerst voelen we ons echt een beetje thuis in dit vreemde land vol tegenstrijdigheden; we hebben onze vuurdoop gehad. Al zonnebadend en kletsend horen we ¨Tuut TuuuT¨, en daar is onze bus! Langs schitterende heuvels vol terrassen zo hoog als je kan kijken, rijden we Charazani binnen! Hongerig, vies en slaperig checken we in bij het hostel van dona Sonja. We douchen ons (wat nog nooit zo lekker is geweest!) en doen een heerlijk middagdutje, gevolgd door een lekkere maaltijd van dona Sonja. Hoe heerlijk kunnen al deze simpele dingen zijn!

Dinsdag 2 oktober

Charazani staat bekend om zijn hotsprings en aangezien 1 ervan op 10 minuten afstand is, besluiten we daar de morgen door te brengen. In de zon zitten we in een zwembadachtige hotspring, met wat bolivianen erbij. Heerlijk is het. Als we weer terug in het hostel een dutje aan het doen zijn, horen we opeens wat kabaal beneden en geroep. En daar staan in de deuropening Alex en Thomas, terug van hun trektocht!!!! En fit dat ze er nog uitzien. Leuk om al hun verhalen te horen over zware bergpassen en steile afdalingen, beroerde maaltijden en mooie uitzichten. Voor de tweede keer duik ik met hun de hotsprings in.. Na het avondeten spelen we blufpoker en vieren we onze samenkomst. Voor Oscar zal deze avond alleen niet zo prettig eindigen, na vlees gegeten te hebben...Plots rent hij weg en kotst de hele wc onder. Later als we in bed liggen word ik gewekt door opnieuw een hevig gespuug, door de hele kamer heen. Daarna voelde Oscar zich weer beter, gelukkig. Ik geloof niet dat ik ooit eerder iemand zo geweldadig heb zien kotsen!

Woensdag 3 oktober Al vroeg vertrekken Alex. ik en Oscar naar een natuurlijke hotspring, 2 uur lopen van Charazani. Thomas is al weg, omdat hij nou eenmaal veel te vroeg wakker is. Wandelend langs de rivier komen we bij een plek waar een stuk of 10 bolivianen bezig zijn een paal van 15 meter lang op te hijsen voor het maken van een aquaduct. Met 3 touwen aan het boveneind van de paal proberen ze deze op te trekken, maar zonder resultaat. Oscar en Alex besluiten de handen uit de mouwen te steken en ze een handje te helpen. Al snel staat de paal en gooien een paar bolivianen aan de voet stenen en greffel in het gat om de paal vast te zetten. Dan kunnen onze helden gaan. Na inderdaad 2 uur lopen, bereiken we een plek waar een waterval de weg natmaakt met heet water, en vinden we Thomas zittend in een badje onder een hete waterval.
Hete douche en bad!
Thomas was vooruitgelopen en had al een heel badje gemaakt onder een aangenaam warme douche. Op deze foto geniet ik er ook van. Niet zoveel als Thomas: die hield dat maar liefst 4 uur vol!!

Uitkijkend op bergen vol gras en paadjes voor de lama´s en schapen, geniet ik van het hete water van de hotspring. Af en toe neem ik een koude duik in de rivier om dan weer in de zon en het hete water op te warmen. Zo´n 4 uur spenderen we daar, tot Oscar zich echt gaat vervelen. Dan lopen we de berg op, terug naar het mooie rijke dorpje Charazani. Voldaan en verrimpeld door het lange baden vallen we in slaap.
 
  "Why can't they make the whole plane out of the same substance that little indestructible black box is?" Terug