|
Reisavontuur: Voetbaltoernooi in Curva
Fotos bij dit avontuur | |
Avonturier(s): | Hanke_en_Oscar |
Continent: | Zuid-Amerika |
Land: | Bolivia |
Aanvang: | 5 Oktober 2001 |
Einde: | 6 Oktober 2001 |
a een doorwaakte nacht met onweer en
een lekkend dak wekte de bus ons net iets eerder dan de wekker. Hanke
rende als een gek uit haar bed en begon idem dito haar rugzak in te
pakken. Na wat gekalmeer vanuit de nog slaperige rest drong het tot
haar door dat ze niet een Nederlandse bus hoefde te halen maar dat deze
bus niet zo één-twee-drie zou vertrekken. Om half vijf waren we ruim
op tijd in de bus. Nog even wat broodjes gekocht en het tripje kon
beginnen. Het vertrek ging natuurlijk gepaard met de gebruikelijke
chaotische taferelen. Nadat de gehele voetbalploeg, de drumband,
vrouwen, kinderen en wij waren ingestapt en de bus al een paar keer
´voor de schijn´ had opgetrokken (heel gebruikelijk om mensen de bus
in te krijgen) reden we uiteindelijk het dorpje uit. Toen bleek er toch
nog iemand te missen (iedereen weet het tenslotte pas een jaar voor het
voetbaluitje...), die kon er nog wel bij en toen ook die binnen was
waren we echt onderweg. Nog steeds in het donker vorderde de rit,
zittend tussen stinkende en tandloze Bolivianen, over smalle 4WD
bergweggetjes met diepe afgronden (circa 1000 meter) langzaam maar
gestaag. Je moet niet echt last hebben van ´afgrondvrees´... Ergens
onderweg gingen een paar man een stuk lopend afsnijden en werden een
uur later weer opgepikt, dit zou geluk moeten brengen. Halverwege de
reis kwamen we aan in het dorpje Charazani. Natuurlijk werd het nodige
vuurwerk afgeschoten om deze tegenstander te imponeren. Uiteindelijk
bereikten we met een gemiddelde snelheid van ongeveer tien km/uur het
dorpje Curva waar het toernooi zou plaatsvinden.
Ons hostel bleek
precies achter één goal van het enige aanwezige ´voetbalveld´ te
liggen. Alex en Thomas hadden er vanwege het wel uitlopen van de
''Pelechuco - Charazani trek'' al eerder geslapen. Zij waren toen de
allereerste gasten van dit gloednieuwe hostel. Jammer dat ze de ramen
afdekten met zeil anders konden we vanuit ons bed naar de wedstrijden
kijken. Terwijl Hanke, Alex en Thomas gingen slapen woonde ik de
openingsceremonie bij, compleet met mooi Boliviaans volkslied wat
gespeeld werd voor de negen teams in vol ornaat. Er werd zelfs gefilmd
en iemand vertelde mij dat dit toernooi om het kampioenschap van de
provincie Charazani ook op televisie zou worden uitgezonden. Elk team
was gerechtigd om één ´niet-dorpeling´ op te stellen maar zeer tot
mijn spijt had ik toch echt veel te veel last van mijn blaren/wonden
aan mijn hiel opgelopen tijdens het wandelen naar Ilo Ilo. Amarete had
alle voorgaande edities gewonnen maar begon het toernooi slecht met een
2-1 verlies. Verder de wedstrijden niet zo gevolgd, de Trekvogels
(vierde klasse onderafdeling) zou zeker niet misstaan tussen de
overwegend zwakke teams.
´s Avonds zaten wij lekker warm in ons
hostel terwijl de veelal schaamteloos met hun neus tegen de ruiten
geplakte Bolivianen zeurden om binnen te mogen. Zeker volgens Thomas
konden we hier niet aan beginnen omdat wij slechts gasten waren en dus
niet de verantwoordelijkheid hadden over het hostel. De eigenaar was
echter nergens te bekennen. Uiteindelijk loste dit ´probleem´ zich
vanzelf op doordat de bussen en vrachtwagens de mensen meenamen naar
onderkomens bij vrienden en bekenden.
Zaterdag 6 oktober
De dag van
de waarheid voor Amarete. Vandaag zou het toernooi beslist worden. Na
genoten te hebben van een goede lunch besloten we het dorpje Curva wat
te verkennen. Curva ligt op de rand van een prachtige vallei met rondom
besneeuwde bergtoppen maar helaas was het te bewolkt om van de mooie
uitzichten te genieten. Toen we ´s middags terugkeerden hoorden we dat
Amarete wederom gewonnen had. De eerste prijs bleek een stier (!) te
zijn. Wat toen volgde was wel erg melig. Staand in een kring van zo´n
30 man, met de stier aan een touwtje ernaast, werd zo´n 20 minuten
lang zeer serieus gedicussieerd hoe de stier in Amarete te krijgen. Men
overwoog drie opties:
De stier in (!) de bus..., de stier op (!) de
bus...
of de stier lopend naar Amarete brengen.
Na veel serieus (!)
gewik en geweeg werd uiteindlijk besloten de stier lopend naar Amarete
te brengen...
Wat nu te doen? | | Met de stier letterlijk aan de zijlijn werd langdurig gediscussieerd hoe deze prijs weer mee terug te nemen naar Amarete. Uiteindelijk werd besloten de stier maar lopend terug te brengen en dus niet in of op de bus wat ook serieuze opties waren... |
Toen de bus na twee uur weer
in Charazani was, kwamen de drie man met de stier niet veel later.
Ongelooflijk dat ze met de stier en lopend net zo snel waren als de bus
(een gemiddelde backpacker doet vier uur (!) over die afstand). In
Charazani, het dorp van één van de concurrenten, werd midden op het
plein flink feest gevierd. Dit alles compleet met fanfareband, dansen
in de straat, bier, door ons geschonken rum en andere sterke drank wat
meer leek op terpentine. Hanke ontkwam natuurlijk niet aan een dansje
en na een wat aarzelend begin had ze op een gegeven moment de smaak
flink te pakken. Toen het allang weer donker was werd de reis hervat
richting Amarete. Ruim voor aankomst werd er door de buschauffeur luid
getoeterd, maar het ´welkomstcomitee´ viel wat tegen. Kennelijk zat
bijna het hele dorp in de bus. Wel begon de band bij aankomst weer
fanatiek te spelen maar dit stierf na een half uur een langzame dood.
We hadden nog een optie om bij mensen thuis verder te drinken en feest
te vieren maar we hadden naar onze smaak al genoeg meegefeest en wilden
wel gaan slapen. Onze hosteleigenaar was echter nergens te bekennen. De
volgende dag zei hij dat hij ons wel bij zijn eigen huis (niet het huis
waar we eerder sliepen) had verwacht maar hij had ons echter nooit
verteld waar dat was.... De aardige buschauffeur bood ons de bus als
onderdak aan. Zelf sliep hij daar ook in, net als zijn bijrijder. Op
die manier konden we in elk geval de bus niet missen voor het vertrek
om half vijf de volgende ochtend richting Sorata! | |