Reisavontuur: De GR20.
 e GR20 is sinds haar oprichting in 1972
een instituut onder wandelaars (bron: Lonely Planet).
Er is een
speciaal hoofdstuk over deze 15-daagse wandelroute in de LP over
Corsica opgenomen met zeer uitgebreide beschrijvingen van de 15
etappes.Ons plan was om vanuit het beginpunt in het noorden (Calenzana) de eerste 4 etappes te lopen en daarna de GR20 te verlaten om verder te lopen/liften of een bus te nemen naar Corte. De LP maakte ons duidelijk dat de GR20 zeer zwaar was en alleen voor zeer fitte, ervaren wandelaars! Nu dit hebben we dus geweten. De eerste etappe: van Calenzana naar Refuge d'Orto di u Piobbu De eerste etappe gaat alleen maar steil omhoog: je weet gelijk waar je aan begonnen bent :) Vanuit Calenzana op 275 meter loop je ongeveer in 6 a 7 uur naar de Refuge op 1570 meter. En het is maar 10 kilometer! We zaten er dan ook flink doorheen toen we bij de Refuge aankwamen maar met een zonnetje en wat eten waren we al snel redelijk opgeknapt. De nacht was echter zwaar: het stormde nogal en ik dacht ieder moment dat mijn tent (een erg oud beestje wat nodig aan vervanging toe is) het zou begeven. Met als gevolg dus dat er van slapen nauwelijks iets kwam. 's Morgens bleek dat de tent het toch zonder schade had uitgehouden, er was alleen maar 1 haring losgeschoten. De meeste wandelaars waren al vertrokken toen wij al onze spullen nog in moesten pakken. Maar uiteindelijk waren wij dan ook onderweg voor de tweede etappe. De tweede etappe: van Refuge d'Orto di u Piobbu naar Refuge de Carrozu Deze etappe was zelfs nog 2 kilometer minder dan de eerste maar qua zwaarte deed hij niet erg onder. Het weer was wisselvallig maar gelukkig geen brandende zon. Na een uurtje of zes weer flink afzien bereikten we uiteindelijk de Refuge. Daar weer het gewone ritueel: bijkomen, koken en heel vroeg gaan slapen. Een Duitser wist te vertellen dat als het de derde dag zou regenen die etappe vrijwel onmogelijk was vanwege mogelijk gevaarlijke glijpartijen op grote hellende rotsplaten die we moesten oversteken. Het weer was nogal dreigend en enigszins bezorgd gingen we slapen.
Gelukkig was het de hele nacht droog gebleven maar toch nog steeds enigszins bezorgd vertrokken we voor de confrontatie met de "hellende rotsplaten". Dit bleek echter heel erg mee te vallen al houwel we ons wel goed konden voorstellen dat bij nat weer deze rotsplaten zeer gevaarlijk zijn (niet voor niets is in 1999 iemand op deze etappe dodelijk verongelukt...). Maar met droog weer viel het dus heel erg mee en waren de verschillende klauterpartijen juist erg 'fun' om te doen. Hier en daar waren wat kabels gespannen voor extra veiligheid maar die waren, omdat het droog was, eigenlijk niet echt nodig. De hele etappe was erg de moeite waard: leuke passages dus maar ook prachtige uitzichten. We konden er ook wat meer van genieten omdat deze etappe iets lichter is dan de eerste twee etappe's. De afstand van deze etappe is maar 6 kilometer maar vergde ons toch zeker zo'n 5 uur wandelen... Haut Asco bracht ons weer terug in de beschaving. Het is een ski-oord wat enigszins verlaten aan doet in September. Toch komen hier ook veel dagjesmensen omdat het met de auto bereikbaar en de omgeving prachtig is voor dagtripjes. Inmiddels was deze derde dag ook het weer veel beter geworden en na wat potjes "Jeux de boules" en een paar lekkere pilsjes op een zonnig terras werd het voor ons weer tijd voor actie: tent opzetten, koken en weer op tijd naar bed. De volgende zou onze laatste etappe worden en ook de spannendste: ons wachtte immers de beruchte "Cirque de la Solitude"! De vierde etappe: van Haut Asco naar Haut Asco ;-) We hadden al ons flink wat zorgen lopen maken over deze etappe. In het midden van deze etappe stuit je namelijk op de zogenamde "Cirque de la Solitude": een 200 meter diepe kloof. Om deze te overbruggen moet je eerst 200 meter bijna loodrecht naar beneden om vervolgens aan de andere kant weer 200 meter bijna loodrecht omhoog te klauteren. Volgens de LP een "exhilarating rock climb". Wij zouden wel zien of we daar zin in hadden en besloten ter plekke wel te zien wat we zouden doen. Na een uurtje of 3 circa 700 meter omhoog te hebben gelopen kwamen we dan aan bij deze kloof. Jeroen (mijn broer) had direct heel resoluut besloten hier niet aan te beginnen. Ik stond ook niet te juichen. Veel van de Cirque is wel voorzien van kabels waaran je je goed vast kan houden maar de eerst 15 meter zat geen kabel en was best lastig. Maar iedereen die we ontmoetten gingen toch beginnen aan de afdaling. Sommige eerst de boel zonder rugzak verkennend maar uiteindelijk gingen ze allemaal toch. Voor ons was dit echter wat teveel adrenaline en te weinig wandelen en liepen zonder spijt terug naar Haut Asco. Het eindpunt van ons GR20 avontuur! Het plan was om vandaar te liften naar Corte. Dat is helemaal niet moeilijk: Haut Asco ligt aan het eind van een weg en er komen veel dagjesmensen die plek zat hebben in de auto en maar 1 kant op terug kunnen rijden. Genietend van een koud pilsje op het terras was een lift dan ook zo geregeld: een aardig Frans echtpaar reed ons door een prachtige vallei naar Ponte Leccia. Vandaar namen we de trein zodat we diezelfde avond al heerlijk konden bijkomen op een hele fijne camping (Gite d'Etape-Camping U Tavignanu) in Corte. Heerlijk in het zonnetje en met een Pietra nagenietend van ons prachtig vermoeiende avontuur op de GR20! | |||||||||||||||||
 | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
