| |
Reisavontuur: Over opsommingen en verloven
| Avonturier(s): | coolywooly |
| Continent: | Zuid-Amerika |
| Aanvang: | 10 November 2003 |
| Einde: | 22 Januari 2004 |
 it is een voorpublicatie; zie ook
www.coolywooly.nl
Madrid, 22 januari, 6h00 's morgens: ik zet voet op het Europe-se
continent na honderdentwaalf dagen. twee graden Celsius, onder nul wel
te verstaan, brrrr wat is het hier koud...
Maandag was de laatste nacht in een Latijns-Amerikaans bed dit jaar,
euh... laat ik voorzichtig zijn: dit kwartaal, ... deze maand? Na nog
een dagje bijkleuren aan de baai van Paratí (Revisited wegens succes)
en dan 's avonds in stijl begonnen aan de terugtocht: de nachtbus naar
São Paulo. Nu weet Leonie tenminste ook hoe avontuurlijk/vermakelijk
een busstation-by-night kan zijn. Heel vroeg zijn we dus op het
vliegveld, waar ik Leonie vier uur later op een vlucht naar Rio zet; ze
vliegt name-lijk met een andere maatschappij dan ik. Het wachten gaat
door en ik maak overzichten van de afgelopen honderdentwaalf dagen:
twee continenten, zes landen, dertien grenzen, negenen-twintig
stempels.......
Weer vier uur later maak ik nog net gebruik van de korte rij voor de
incheckbalie, voordat bemoeizuchtige passagiers uit de zeer lange rij
de aangroei verhinderen. Zij noemen het, gefrus-treerd, een illegale
rij; ik een slimme. Ieder heeft recht op zijn perceptie van de
werkelijkheid en ach, ik heb er moreel recht op: ik ben al zolang op
het vliegveld.
Ik verlaat São Paulo met mooi Brazilië in mijn hoofd en letter-lijk
in mijn armen: Lana, éénendertig, Braziliaanse, woont in Italië,
prachtig lichaam in mantelpak. “of ze tegen mijn schou-der mag
slapen?” Ja, een heer kan dit natuurlijk niet weige-ren....En zo heb
ik zes uur lang een mooie vrouw in mijn armen, in allerlei liefdevolle
houdingen alsof we getrouwd zijn. Het is nu al de mooiste vlucht van
mijn leven. En dan heb ik het niet eens over de jaloerse,
gefrustreerde, verbaasde blik van de jonge goedgesoigneerde Braziliaan
in Armani-pak op stoel 18G. Hij had al een paar keer oogcontact met
haar gezocht; al zijn elektronische speeltjes uitgebreid
gedemonstreerd, achteloos zijn sieraden vanonder zijn overhemd laten
vallen en zeker drie keer op zijn grote, vast dure horloge gekeken: wat
doet iemand uit zíjn land, van zíjn lengte, met zíjn opvatting over
gepaste reiskleding, handjesvrijend in de armen van zo‘n ongeschoren
toerist in T-shirt?
Lana; geen vriendje in Italië noch in Brazilië: “er zitten alleen
lelijke mannen om ons heen”. “Waarom heb jij geen vriendin?”,
“Ik val op mannen met jouw haarkleur”, “Jij houdt toch niet van
blond?”, “Zit mijn haar goed?”, “Je moet zeker naar Italië
komen, naar mijn huis”. “Ik ben een hele goede kok, weet je”.
Foto’s van haar moeder, haar huis, haar baby met dezelfde mooie ogen
als ik. “Italiaanse mannen deugen niet, het is tijd voor iets
anders”. Sterrenbeelden worden gechecked, mijn hand wordt gelezen,
mijn mobiel wordt ter plekke in haar mobiel gezet, ik moet zeker
bellen....Ik ben verloofd geloof ik?
Drieëndertig verschillende hotels, tien keer een tent opzetten, drie
hutten en één junglekampement. Dertien vluchten. twee camera's, drie
petjes, één Renault Clio, twee T-shirts en één versleten rugzak na
vijftien jaar trouwe dienst.
Ruim elfduizend buskilometers, bijna dertigduizend vliegkilo-meters,
een kleine vijfduizend kilometer per boot, dertig kilo-meter liftend,
wat taxiritten, helaas slechts driehonderd treinki-lometers en ik weet
hier hoeveel honderden kilometers per voet in trekkings of gewoon
slenterend door de stad. Laat ik het over die honderdtwintig
autokilometers maar niet praten: het hadden er immers twintig meer
moeten zijn.
Van Madrid vlieg ik naar Barcelona en vanaf daar - na weer vijf uur
wachten - door na Schiphol. Ik reken uit dat ik ruim vier etmalen van
de honderdentwaalf dagen wachtend heb doorge-bracht: het reisequivalent
van jullie files. Het was altijd een leuk frame op www.nu.nl: er zijn
op dit moment X filemeldingen. Leonie landt nog geen twee gates naast
mij na haar Rio-Lissabon-route. Veertig uur geleden vertrokken we samen
via twee totaal verschillende routes om nu nog geen vier minuten van
elkaar aan te komen. Toeval bestaat niet. Pa en Ma wachten ons op.
Tijd om terug te blikken? Kan dat al? Teveel hoogtepunten om op te
noemen, maar Antarctica, Galapagos, de trekkings en de stampède in
Uruguay zitten er zeker bij; vastgelegd op tachtig fotorolletjes, in
dertig nieuwsbrieven....Heb ik dingen geleerd? Ja, bijvoorbeeld dat ik
blind kan typen als de letters van het toetsenbord zijn weggesleten (je
hebt niet altijd iets te kiezen in een internetcafé), drie leuke
kaartspelletjes, de Spaanse gram-matica en vooral handige stopwoordjes
als Listo en Suerte...
Dank voor honderdentwaalf dagen interesse, lieve mailtjes en
reisgezelschap.
Wordt gauw vervolgd – nu live!
| |
