| |
Reisavontuur: Over opsommingen en verloven
| Avonturier(s): | coolywooly |
| Continent: | Zuid-Amerika |
| Aanvang: | 10 November 2003 |
| Einde: | 22 Januari 2004 |
 it is een voorpublicatie; zie ook
www.coolywooly.nl
Madrid, 22 januari, 6h00 's morgens: ik zet
voet op het Europe-se continent na honderdentwaalf dagen. twee graden
Celsius, onder nul wel te verstaan, brrrr wat is het hier koud...
Maandag was de laatste nacht in een Latijns-Amerikaans bed dit jaar,
euh... laat ik voorzichtig zijn: dit kwartaal, ... deze maand? Na nog
een dagje bijkleuren aan de baai van Paratí (Revisited wegens succes)
en dan 's avonds in stijl begonnen aan de terugtocht: de nachtbus naar
São Paulo. Nu weet Leonie tenminste ook hoe avontuurlijk/vermakelijk
een busstation-by-night kan zijn. Heel vroeg zijn we dus op het
vliegveld, waar ik Leonie vier uur later op een vlucht naar Rio zet; ze
vliegt name-lijk met een andere maatschappij dan ik. Het wachten gaat
door en ik maak overzichten van de afgelopen honderdentwaalf dagen:
twee continenten, zes landen, dertien grenzen, negenen-twintig
stempels.......
Weer vier uur later maak ik nog net gebruik van de
korte rij voor de incheckbalie, voordat bemoeizuchtige passagiers uit
de zeer lange rij de aangroei verhinderen. Zij noemen het,
gefrus-treerd, een illegale rij; ik een slimme. Ieder heeft recht op
zijn perceptie van de werkelijkheid en ach, ik heb er moreel recht op:
ik ben al zolang op het vliegveld.
Ik verlaat São Paulo met mooi
Brazilië in mijn hoofd en letter-lijk in mijn armen: Lana,
éénendertig, Braziliaanse, woont in Italië, prachtig lichaam in
mantelpak. “of ze tegen mijn schou-der mag slapen?” Ja, een heer
kan dit natuurlijk niet weige-ren....En zo heb ik zes uur lang een
mooie vrouw in mijn armen, in allerlei liefdevolle houdingen alsof we
getrouwd zijn. Het is nu al de mooiste vlucht van mijn leven. En dan
heb ik het niet eens over de jaloerse, gefrustreerde, verbaasde blik
van de jonge goedgesoigneerde Braziliaan in Armani-pak op stoel 18G.
Hij had al een paar keer oogcontact met haar gezocht; al zijn
elektronische speeltjes uitgebreid gedemonstreerd, achteloos zijn
sieraden vanonder zijn overhemd laten vallen en zeker drie keer op zijn
grote, vast dure horloge gekeken: wat doet iemand uit zíjn land, van
zíjn lengte, met zíjn opvatting over gepaste reiskleding,
handjesvrijend in de armen van zo‘n ongeschoren toerist in T-shirt?
Lana; geen vriendje in Italië noch in Brazilië: “er zitten alleen
lelijke mannen om ons heen”. “Waarom heb jij geen vriendin?”,
“Ik val op mannen met jouw haarkleur”, “Jij houdt toch niet van
blond?”, “Zit mijn haar goed?”, “Je moet zeker naar Italië
komen, naar mijn huis”. “Ik ben een hele goede kok, weet je”.
Foto’s van haar moeder, haar huis, haar baby met dezelfde mooie ogen
als ik. “Italiaanse mannen deugen niet, het is tijd voor iets
anders”. Sterrenbeelden worden gechecked, mijn hand wordt gelezen,
mijn mobiel wordt ter plekke in haar mobiel gezet, ik moet zeker
bellen....Ik ben verloofd geloof ik?
Drieëndertig verschillende
hotels, tien keer een tent opzetten, drie hutten en één
junglekampement. Dertien vluchten. twee camera's, drie petjes, één
Renault Clio, twee T-shirts en één versleten rugzak na vijftien jaar
trouwe dienst.
Ruim elfduizend buskilometers, bijna dertigduizend
vliegkilo-meters, een kleine vijfduizend kilometer per boot, dertig
kilo-meter liftend, wat taxiritten, helaas slechts driehonderd
treinki-lometers en ik weet hier hoeveel honderden kilometers per voet
in trekkings of gewoon slenterend door de stad. Laat ik het over die
honderdtwintig autokilometers maar niet praten: het hadden er immers
twintig meer moeten zijn.
Van Madrid vlieg ik naar Barcelona en vanaf
daar - na weer vijf uur wachten - door na Schiphol. Ik reken uit dat ik
ruim vier etmalen van de honderdentwaalf dagen wachtend heb
doorge-bracht: het reisequivalent van jullie files. Het was altijd een
leuk frame op www.nu.nl: er zijn op dit moment X filemeldingen. Leonie
landt nog geen twee gates naast mij na haar Rio-Lissabon-route. Veertig
uur geleden vertrokken we samen via twee totaal verschillende routes om
nu nog geen vier minuten van elkaar aan te komen. Toeval bestaat niet.
Pa en Ma wachten ons op.
Tijd om terug te blikken? Kan dat al? Teveel
hoogtepunten om op te noemen, maar Antarctica, Galapagos, de trekkings
en de stampède in Uruguay zitten er zeker bij; vastgelegd op tachtig
fotorolletjes, in dertig nieuwsbrieven....Heb ik dingen geleerd? Ja,
bijvoorbeeld dat ik blind kan typen als de letters van het toetsenbord
zijn weggesleten (je hebt niet altijd iets te kiezen in een
internetcafé), drie leuke kaartspelletjes, de Spaanse gram-matica en
vooral handige stopwoordjes als Listo en Suerte...
Dank voor
honderdentwaalf dagen interesse, lieve mailtjes en reisgezelschap.
Wordt gauw vervolgd – nu live!
| |
