Reisavontuur: De La Cumbre to Coroico trek
 aterdag 13 oktober, La PazSamen met Alex (engelsman) en Sabrina (argentijnse) staan we op het punt te vertrekken naar La Cumbre, net boven La Paz. Het zit niet mee, want in het hostel begrijpen ze niet dat we een heel ontbijt willen, in plaats van alleen een koffie, terwijl mijn spaans toch echt beter wordt! Rond een uur of elf zitten we dan eindelijk in de vrachtwagen, naast wat kippen, puppies, vage gekleurde zakken met wie weet wat erin en Bolivianen. Normaal gesproken zijn deze vrachtwagenritjes erg hobbelig, maar aangezien we op van varkenshuid gevlochten bananenzakken zitten, veert het goed. Dit is echt de meest goedkope manier van reizen en erg leuk. Je hebt goed uitzicht op de omgeving, het neemt alleen veel meer tijd in beslag. Onderweg stoppen we op een drukke handelsplek waar we worden belaagd door verkoopsters met borden eten (rijst, aardappel en ei, zoals altijd) en maiskolven, waar we er een paar van kopen. Rond een uur of één bereiken we de top, met een jezuskruis erop: dit is het begin van onze trek. Tevens stoppen vrachtwagenchauffeurs hier om bloemen neer te leggen en een kruisje te maken voor ´good luck´, voor ze de ´most dangerous road in the world´ naar Coroico opgaan.... Vol goeie moed beginnen we op 4750 meter hoogte, wat duidelijk te merken is aan ons langzame tempo. De ijle lucht doet weer zijn werk. We volgen de vage uitleg van de trek in de Lonely Planet. Op een gegeven moment echter zijn we het pad een beetje bijster. Gelukkig ontmoeten we een paar Bolivianen die ons de richting wijzen. Al hijgend volgen we de vele voetstappen in de sneeuw en blijven we maar de berg op lopen. Oscar blijft roepen dat dit echt niet kan, omdat we volgens de omschrijving slechts 150 meter moesten klimmen en we lopen nu al uren omhoog door mist en sneeuw, wat het ook niet makkelijker maakt. Eindelijk lijken we de top van de berg te bereiken, maar tot onze verbazing stoppen de voetstappen in de sneeuw, en zien we daarnaast een soort glijbaan .... minder!!!! Waarschijnlijk zijn hier mensen alleen omhoog gelopen om wat te spelen! Ongelooflijk balen dus! We volgen de voetstappen terug, maar vinden geen zijpad of aanwijzingen voor een andere richting. Na ruim vier uur lopen zijn we kapot..langzaam wordt het donker en we zien nog geen vijf meter voor ogen. Dan ontdekken we een klein meertje en besluiten hierbij de tent op te zetten. Oscar heeft inmiddels een fikse diarree en het is vriezenskoud. Gelukkig wordt het met een kaarsje in de tent toch nog wat aangenaam! Vermoeid gaan we slapen. Zondag 14 oktober We worden wakker van een stralende zon om half zeven en ontdekken al gauw dat we op een prachtige plek gestrand zijn, omgeven door wilde kale bergen, en laaghangende wolken. Plots zien we het Jezusbeeld op nog geen 100 meter afstand van ons!!! Gister dus een hele dag voor niks gelopen. Maar gelukkig zijn we tenminste niet verdwaald! Oscar voelt zich alweer wat beter, en ruimt vol enthousiasme zijn tent op..iets te enthousiast, want plots trapt hij met zijn voet in het doek en zit er een scheur van twee meter in het buitententdoek...niet meer te repareren..Wat op zich wel erg balen is, aangezien we nog minstens drie nachten moeten kamperen..hopelijk zijn er nog andere manieren om te overnachten. (Net terug van een sprintje naar de toilet, heb weer een agressieve vorm van diarree te pakken). Al snel vinden we het juiste pad en lopen zo´n 150 meter een berg op, om vervolgens te genieten van een schitterend uitzicht, nu het nog helder is. Straks komen de wolken vanuit de Yunga´s (groene lagergelegen bergen) naar het hooggebergte en ontneemt dan elk zicht. Via uit stenen gehakte treden dalen we af langs een oude Incapub, wilde paarden en bergriviertjes. In de lucht cirkelen roofvogels, terwijl wij ons voorhouden dat het kleine condors zijn. We steken het riviertje over via een verdacht bruggetje en bereiken een klein bergdorpje, Chucura, waar wat lui aan het voetballen zijn. Plots worden we aangehouden door een vent, die ons zegt dat we moeten betalen voor de bruggen die er op de trek zijn. Na een felle discussie tussen Sabrina en de Boliviaan besluiten we toch maar te betalen, omdat we anders het hele dorp tegen ons krijgen, en wie wil dat? Wel vaag dat ze dat niet van te voren vertellen... Rare Bolivianen... Inmiddels begint het nu te regenen, en lopend langs lama´s bereiken we langzaam de Yunga's en wordt alles groener. Het is fijn, na vier weken, weer bomen te zien en niet alleen een maanlandschap met rotsblokken. We pauzeren bij een waterval om wat te drinken en zien wat kolibri´s. Heel klein zijn ze, bijna net insecten!!! Dan bereiken we eindelijk, na zo´n zeven uur lopen, Challapampa: drie huisjes, wat paarden en honden, wat een dorpje moet voorstellen. We vragen naar onderdak en hebben geluk: we kunnen slapen in een hutje van natuursteen en met een golfplaten dakje. Binnen staat niet meer dan twee bedden (houten palen met daarop een paar houten planken bedekt met oude geweven doeken en bladeren van varens). Overal zie je lichtgaatjes tussen de op elkaar gestapelde stenen door. Geweldig dus! Voor twee gulden onderdak en nog eens twee piek om te eten. En ze hebben bier!!! Al snel worden we belaagd door een groep kinderen die maar al te graag met ons wil spelen en alles van ons wil weten. Terwijl Oscar ze de Lonely Planet laat zien, spelen anderen met de frisbee van Alex. Ik geef een paar kleintjes de kieteldood, waardoor ik de volgende uren geen rust meer heb maar continue kinderen op me springen. We nemen een douche in de ijsijskoude bergrivier, waarbij het hele dorp staat te kijken en duiken vervolgens ons geweldig primitieve slaapkamer in!
Maandag 15 oktober Ik word vroeg gewekt door het licht en als ik naar buiten kijk, zie ik de overbuurvrouw, een oud vrouwtje, zware houten balken sjouwen op haar rug. Ik krijg bijna met haar te doen. Dan komt een jonge man met twee paarden, waarvan één rare sprongen maakt, en hij het probeert te temmen door het te blinddoeken. Om stipt zeven uur brengt de oude vrouw ons koffie op bed: wat een luxe! Het is een warme dag en we besluiten snel te gaan lopen, zodat we verderop nog eens een duik in de rivier kunnen nemen. Uiteindelijk zwemmen we een paar uur, en schiet het lopen niet zo op. Ook beginnen de eerste tekenen van musquito´s in zicht te komen. We doen het rustig aan die dag. Na een dorpje, Choro, lopen we nog even door tot we echt geen zin meer hebben en we een huisje tegenkomen. Hier blijkt het mogelijk te zijn te slapen onder een afdakje (nog primitiever) en we kunnen er ook eten. Perfect! Het huisje staat afgezonderd in het midden van de jungle, omringd door bananenbomen, ezels, honden en kippen die musquito´s eten.. Wederom krijgen we hier rijst, ei en aardappel als avondeten. Na wat tentdoeken voor ons afdakje te hebben gehangen en ons ingesmeerd te hebben met muggenmelk, duiken we onze slaapzak in! Dinsdag 16 oktober Lopend door wilde jungle komen we allerlei fruitbomen tegen en plukken we citroenen en wilde tomaten. Onderweg zien we een zwart-rood gekleurde slang van één meter lang, zwart-geel gestreepte duizendpoten en enorme rupsen en hele grote blauwe en gele vlinders. Ook grote spinnen, papagaaiachtige vogels, teken en natuurlijk musquito´s komen we tegen. Ook wordt het nu steeds warmer. Na zeven uur gelopen te hebben bereiken we Chairo, waar we blijven hangen bij de eerste de beste bakker, die net bezig is vers brood te bakken. We voelen ons zalig met een biertje in onze ene hand en een vers warm bolletje in de andere! We hebben het gehaald!! Alleen het enige probleem..om van hier naar Coroico te komen kost het 180 bolivanos, wat belachelijk veel is. Dat komt omdat er geen openbaar vervoer is, alleen een privéjeep. We besluiten hier te slapen en de volgende dag door te lopen in de richting van Coroico, als het goed is één dag meer. We gaan slapen in de meest lelijke kamer ooit, met alleen drie bedden, terwijl we met zijn vieren zijn. Nou ja. Dan slapen we nog liever onder zo'n primitief afdakje! Woensdag 17 oktober Na een heftige discussie waarom we voor vier bedden moeten betalen als er maar drie zijn (niet te snappen, die logica van de Bolivianen), lopen we richting Yolosa. Onderweg komen we avocadobomen tegen en plukken er een paar. Na 1,5 uur lopen bereiken we een klein dorpje met een enorm gezellig cafeetje. We besluiten er een biertje te drinken, en tot onze verbazing hebben ze ook frieten, waardoor we er drie uur blijven en ons vermaken met de 'bano publico', de meest vieze wc ooit, waar we dus allerlei foto´s van maken. Verder vermaken we ons met het zingen voor een jarige Boliviaan ´happy birthday, dear boliviano´. We drinken lekker door maar na zo'n drie uur gaan we maar weer eens, hoewel een beetje tipsie, verder lopen. Heel gelukkig komen we onderweg een minibus tegen die ons voor bijna niks meeneemt! Joehoe, op naar Coroico! Nog een laatste opmerking: wat zo mooi was aan deze trektocht, was dat we begonnen in hooggebergte op 5000 meter met besneeuwde bergtoppen en via maanlandschap met rotsen, de yunga´s met bomen eindigden op 1500 meter in de wilde warme jungle... | |||||||||||||||||
 | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
;){kind=link}
;){kind=link}