| |
Reisavontuur: De beklimming van de Huayna Potosi
| Fotos bij dit avontuur | |
| Avonturier(s): | Hanke_en_Oscar |
| Continent: | Zuid-Amerika |
| Land: | Bolivia |
| Aanvang: | 22 September 2001 |
| Einde: | 23 September 2001 |
 et een gloeiend verbrande kop van de
zon zit ik nu te typen in een kamer vol boliviaanse jongetjes die
computerspelletjes aan het doen zijn. Oscar en ik zijn net terug van
ons avontuur naar de Huayna Potosi.
Uitgeblust begin ik het verhaal...
Zaterdagochtend 22 september moesten we om 4 uur in de morgen opstaan.
Te vroeg om nog goed te kunnen slapen, zeker als dit je eerste echte
beklimming van een berg van 6088 meter is...Om 5 uur stonden we in de
donkerte samen met onze boliviaanse gids Alfredo en een amerikaans
meisje, Tai, onze backpacks in de taxi te gooien. Best een beetje
zenuwachtig reden we door de steile straten van La Paz, tot we op een
marktplein uitkwamen. Hier moesten we van de taxi de bus in. Overal
lagen mensen te slapen, oude vrouwtjes die leeg om zich heen keken,
niet wetend waar te gaan met hun zware bepakkingen op hun rug,
gewikkeld in kleurrijke doeken. We stapten de bus in, het gangpad in
over bierkratten, dozen, grote zakken. Nadat zo´n dik uur dezelfde
mensen in en uit en weer in de bus stapten, vertrokken we. Wat me het
meeste bijstaat van de bus is de geur..een allesdoordrengende boerse
vleesachtige stank. En wat het nog erger maakte is dat een moeder de
luier van haar kind ging verwisselen in de bus, net achter Oscar: broek
uit hoppa, en nog meer stank in de bus!
Met onze gammele bus reden we
door de achterbuurtwijken van La Paz, El Alto, over een wel erg grof
grindpad. Onafgebouwde huizen, onafgemaakte straten, alleen overal
omheiningen van groffe stenen opelkaar gestapeld. Varkens rondlopend en
af en toe een verdwaalde boliviaan op de vroege ochtend. Langzaam rees
de zon op boven La Paz, dat nu in een vallei te zien is, aangezien we
hoger en hoger de bergen oprijden. Als we eindelijk de stad uit zijn
blijft er niet veel meer over van het landschap dan droge graspollen,
heuvels, schapen, lama´s en in de verte een schitterende besneeuwde
bergtop, spits en fier staand aan de horizon: de
Huayna Potosi!! Dan eindelijk bereiken we een
klein huisje aan de voet van de berg. We zijn er. Een oud vrouwtje met
veel te veel sjaaltjes om doet open. We krijgen warme thee en een
gebakken ei om aan te sterken. We zijn nu op 4800 meter!! Hoger dan ik
en Oscar ooit geweest zijn! (Was ook wel te merken toen we zo´n 20
meter van de bus naar het huis moesten lopen: we waren beide kapot!)
Inmiddels was er nog een boliviaanse kok bijgekomen die ons zou
vergezellen op de trek.
Rond 9.00 uur vertrokken we vol goeie moed,
met onze stijgijzers, ijsschoenen, ijspick, hoofdlamp, touw, de berg
op. Over zwarte grote stenen bereikten we al gauw een schitterend blauw
gletsjermeer. We klommen omhoog, verder over rode stenen en sneeuw tot
plots langs ons een gletsjer opdoemde! Grote scheuren, omgevallen
pijlers en diepblauwe kleuren, fantastisch om van zo dichtbij te zien.
We volgden het padje, over kleine riviertjes en rotsen hupsend, de
hoogte in. Hoe hoger we kwamen, hoe onherbergzamer het gebied werd.
Geen leven meer te zien, alleen diepzwarte rotsen en sneeuwpieken.
Lopend over een rotsgraat met aan beide kanten de diepte struinden we
voort. Al snel kwamen we in de diepe sneeuw terecht, waar poedersneeuw
waaide en al snel bewolking kwam opzetten. We zagen nauwelijks meer
iets voor ogen. Gelukkig was daar al ons 'Base Camp' op 5200 meter: een
klein sneeuwveldje tussen gigantische witte en zwarte pieken in:
onherbergzamer kan niet, dat woord moet hier gewoon uitgevonden zijn!
Oscar kon nauwelijks nog een woord uitbrengen, zo moe was hij. Nog effe
de tent opzetten en dan mochten we de rest van de dag rusten (het is
dan zo´n 12.00 uur). Het sneeuwveldje was veel te klein voor Oscars
tent, dus dat werd behoorlijk behelpen. Eindelijk stond hij, de wind
fladderend in het doek, maar we moesten het er mee
doen.| Mooie kampeerplek! |  | | Na maar 400 meter omhoog kwamen we dan op ons basiskamp (5200 meter) aan. Nog wel even wat sneeuw weghakken voor een mooie plek voor de tent. Wel een fijne tent maar het grondoppervlak van de buitentent is erg groot.
Daarna kakte ik echt in en ging er hoogteziek inliggen. |
Liggend in de tent werden Oscar en ik
beide in sneltempo misselijk en kregen een verschrikkelijke hoofdpijn.
De eetlust ging er ook af en na een paar uur lagen we om de beurt in
een plastic bordje te kotsen. Hoogteziekte dus. Na nog uren niet te
kunnen slapen kwam het punt om 2.30 uur in de nacht dat we de berg op
zouden gaan. Helaas niet voor ons. Ik voelde me hardstikke zwak en nog
steeds ziek, Oscar voelde zich wel wat beter maar ook niet echt fit.
Onze gids gaf het advies aan ons niet te gaan omdat dat wel eens erg
gevaarlijk kan zijn als het omhoog nog erger zou worden. Ik zag het
zowiezo niet zitten te lopen en Oscar leek het ook niet slim te gaan.
En dus bleven we achter..snik, snik...
De volgende ochtend rond een
uur of negen kwamen Alfredo en Tai terug van de
top. Om 6.30 uur stonden ze op 6088 meter in de zon en hadden
uitzicht over het Titicacameer, La Paz en de regenwouden van Bolivia.
Met een tikkeltje afgunst luisterden we hun verhalen aan. Maar wel heel
gaaf dat het hun wel gelukt was, in slechts 4 uur zelfs. De afdaling
terug van het Base Camp moesten we op ijsschoenen en stijgijzers doen
en met een touw van persoon naar persoon. Dit omdat het nog meer
gesneeuwd had en het een nogal steil pad naar beneden was. Dat was maar
goed ook, want Oscar gleed nog een keer van het pad af. Blij en een
beetje teleurgesteld bereikten we het huisje op 4800 meter, waar onze
jeep al klaar stond! En ik moet zeggen, ik ben blij, wat zeg ik
ONTZETTEND blij, dat ik weer op 3700 meter zit, ik kan weer ademen en
heb voor het eerst in 2 dagen geen hoofdpijn meer. Afzien kan leuk
zijn, maar dit was voor Oscar en mij een behoorlijk barre tocht!! | |
;){kind=link}
;){kind=link}